The Vinyl Conspiracy #22: Χίλντα Παπαδημητρίου

1)      Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες. Πότε και πού (είχες πολλά σπυράκια, που βρήκες τα λεφτά κλπ);

Το πρώτο 45άρι που αγόρασα ήταν το To sir with love, με τη Lulu, από την ομώνυμη ταινία με τον Σίντνεϊ Πουατιέ. Είχε προηγηθεί η αποτυχημένη προσπάθεια να βρω το I’m black and I’m proud, αλλά στο μικρό δισκάδικο της Σοφοκλέους, στην Καλλιθέα, δεν το ήξεραν, εγώ δεν ήξερα τραγουδιστή… Τα 45άρια έκαναν για πάαααααρα πολλά χρόνια 25 δραχμές. Έβγαλα μ’ ένα μαχαίρι από τον κουμπαρά μου ένα 30άρικο – επί χούντας ήταν, αναμνηστικό, με τη φάτσα του βασιλέα και της ΆνναΜαρίας, ω ναι! ρωτήστε να το επιβεβαιώσετε – και πήρα κι ένα τάλιρο ρέστα. Δεν είχα σπυράκια, διότι τότε ήμουν 7-8 χρόνων, αλλά κι επειδή ποτέ δεν είχα σπυράκια (honestly). The rest it’s her–story, όπως λένε. Την άνοιξη του 1970, άνοιξε ο πατέρας μου το δισκάδικο της πλατείας Νέας Σμύρνης.

2)      Πόσο μεγάλη την έχεις … τη δισκοθήκη σου;

Στην ερώτηση αυτή, η απάντηση είναι γνωστή: δεν παίζει ρόλο το μέγεθος, αλλά το τι μπορείς να κάνεις με τη… δισκοθήκη σου.

3)      Τι είδους μουσική σ’ ενδιαφέρει περισσότερο (υπάρχει κάποια παθολογική ή μη εξήγηση για το γούστο σου);

Η μαύρη μουσική κάθε λογής, από blues μέχρι rhythm’n’blues και dowop, από soul μέχρι funk και hip–hop, από ska και reggae μέχρι afrobeat… Μάλλον επειδή όπως έχει πει ο-δεν-θυμάμαι-ποιος, πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ζώον χορευτικό και η μαύρη μουσική είναι ιδανική για χορό.

4)      Ποιος δίσκος σου έχει τη μεγαλύτερη αξία και ποια είναι η πιο επιτυχημένη αγορά που έχεις κάνει, έχοντας παραπλανήσει τον dealer, φορώντας ευρύχωρη καπαρντίνα ή έχοντας σταθεί απλά τυχερός;

Στους παλιούς πελάτες μου θα πρέπει να κάνεις αυτή την ερώτηση, δεν συμφωνείς; Από τότε που έκλεισα το δισκάδικο, ψωνίζω από δισκάδικα φίλων, οπότε κανείς δεν παραπλανά τον άλλο. (Ξέρω ότι ακούγεται πολύ politically correct αυτό, αλλά είναι η αλήθεια).

5)      Για ποιον δίσκο ξυπνάς κάθιδρος τα βράδια;

Για τον επόμενο του Neil Young ή του Bob Dylan. Για όσους δίσκους δεν βγήκαν ποτέ. Οι υπόλοιποι – πίστεψέ με – αργά ή γρήγορα θα βρεθούν.

6)      Κάνεις κάποια άλλη συλλογή (σορτς, καπάκια, φιλοτελισμός, υπερατού, πανίνι);

Δεν θέλω να συλλέγω αντικείμενα, όσο περνούν τα χρόνια θέλω να νιώθω λιγότερο φορτωμένη από πράγματα. Έχω πολλά βιβλία, φυσικά, τα οποία χαρίζω σε κάθε ευκαιρία, καμπόσα dvd που δεν έχω χρόνο να δω, και τη δισκοθήκη μου (στην οποία εντάσσονται και πολλές κασέτες…)

7)      Έχεις κάποια μουσική φαντασίωση (σεξουαλική, ακαδημαϊκή, πάσης φύσεως άπιαστο όνειρο);

Να βρεθώ σε μια συναυλία σε μικρό χώρο του Neil Young, κάτι σαν unplugged… Και να δω τον Jeff Bridges να τραγουδάει οτιδήποτε, ακόμα και το happy birthday to you.

8 ) Ποιος δίσκος αποτελεί το απόλυτο, ντροπιαστικό guilty pleasure στη δισκοθήκη σου;

Δεν ντρέπομαι για τίποτα απ’ όσα έχω συλλέξει. Για μερικά μάλιστα καμαρώνω, όπως τα 45άρια του Al Bano. Μου θυμίζουν πόσο αλλάζει ο άνθρωπος.

9)      All time Top-5 /Top-5 αυτήν την εποχή;

Επειδή έγραψα πρόσφατα μια μικρή μονογραφία για τη Billie Holiday, το Top-5 μου είναι:

1 The blues are brewing

2 Strange Fruit

3 Fine and Mellow

4 Don’t Explain

5 Billy’s Blues

10)      Γιατί πετάς τα λεφτά σου αγοράζοντας δίσκους;

Γιατί δεν ξέρω πώς αλλιώς να επενδύσω τα εκατομμύρια που βγάζω από τις μεταφράσεις.

11)  Όταν έρθει «εκείνη η ώρα» τι θα απογίνει η μάταιη συλλογή σου;

Δεν έχω ιδέα. Και δεν θέλω να το σκέφτομαι. Φοβάμαι ότι μέχρι να έρθει «εκείνη η ώρα» – επειδή πιστεύω ότι θα είμαι κορακοζώητη, σαν τις γιαγιάδες μου – η λέξη «δισκοθήκη» θα έχει καταργηθεί από το λεξικό του τότε Μπαμπινιώτη.

Advertisement