Σε μία από τις πολλές εμφανίσεις, συνεντεύξεις που έδωσε τους τελευταίους μήνες ο Austin Butler, ο πιο πρόσφατος Elvis, αφηγείται στον James Corden πως γνώρισε τον Paul McCartney. Στην αφήγηση του τονίζει πόσο απίστευτη του φαίνεται αυτή η ιστορία, η τροπή που έχει πάρει ο δρόμος της ζωής του, η τύχη του. Είναι στο Παρίσι, η κόρη Stella McCartney τον παίρνει τηλέφωνο να βρεθούν, εκείνος κάνει το δύσκολο, του προτείνει να γυρίσουν την επόμενη μέρα στο Λονδίνο με το ίδιο τρένο, εκείνος δικαιολογείται πως δεν βρίσκει θέση στο δικό της τρένο, περίμενε 2 λεπτά του απαντά για να επιστρέψει με την ατάκα «το κανόνισε ο μπαμπάκας». Έτσι την επόμενη μέρα ταξιδεύουν στην ίδια τετράδα αυτός, αυτή, ο μπαμπάς της κ ο οδηγός του. Κουβέντα με την κουβέντα φτάνουν στην ταινία του Baz Luhrmann κ τότε ο Austin βρίσκει την ευκαιρία να ρωτήσει για εκείνη τη φορά, το ’65 στο Los Angeles που οι beatles επισκέφτηκαν τον Elvis. Σύμφωνα με τον Sir Paul λέει ο Austin Butler, οι τέσσερις Beatles πηγαίνουν στο σπίτι στο Beverly Hills, χτυπάνε την πόρτα. Ανοίγει ο ίδιος ο Elvis. Και είναι πανέμορφος! «And He’s beautiful!» Το «Mohair Sam» ακουγόταν στο σαλόνι. «Stella για δες αν μπορείς να το βρεις να το ακούσουμε» ζητά απ’ το κορίτσι του ο McCartney. Η ατάκα οδηγεί σε σκηνή που μπορεί να σημαδέψει μια ζωή, όπου ο Butler μοιράζεται τα δύο ακουστικά με τον McCartney, τα πρόσωπα έρχονται τόσο κοντά που σχεδόν ακουμπούν μεταξύ τους για να ακούσουν παρέα μέσα στο τρένο το τραγούδι του Charlie Rich. «chicks are makin reservations for his lovin’ so fine, screamin’ and shoutin’ he’s got ’em all waitin’ in line, who is the coolest guy, what is, what I am?, fast talkin’, slow walkin’, good lookin’ mohair sam» Κάποιον θυμίζει αυτός ο τύπος. Οι ιστορίες από εκείνη την συνάντηση λένε πως το σπίτι ήταν γεμάτο από τους φίλους κ τις φίλες του Elvis που για χρόνια έτρωγαν κ έπιναν στην υγειά του Μεγάλου. Οι Beatles, απολύτως fabless για εκείνες τις ώρες δεν διέφεραν σε τίποτα από τον οποιοδήποτε άνθρωπο που θα βρισκόταν στη θέση τους: είχαν χάσει τη μιλιά, το θάρρος, τα λογικά τους. Την αμηχανία έσπασε ο ίδιος ο Βασιλιάς, όταν είπε «αν είναι να κάθεστε αμίλητοι να με κοιτάτε όλο το βράδυ, καλύτερα να πάω να ξαπλώσω». Έπιασε ένα μπάσο κ άρχισε να παίζει μαζί με το τραγούδι που ακουγόταν από το jukebox, πράγματι το «Mohair Sam» του Charlie Rich. Ο McCartney του είπε, κ εγώ παίζω μπάσο κ έτσι ξεκίνησε μία κουβέντα που οδήγησε σε ένα τζαμάρισμα, για το οποίο δεν υπάρχουν αποδείξεις παρά μόνο οι μαρτυρίες των παρόντων. Είναι ένα στιγμιότυπο μέσα από ένα στιγμιότυπο μέσα από το στιγμιότυπο. Μία μπαμπούσκα ιστοριών εξωπραγματικών. Ο πρωταγωνιστής της πρώτης γίνεται κομπάρσος στη δεύτερη, ο πρωταγωνιστής αυτής, κομπάρσος στην τρίτη που όμως είναι η πρώτη, η αρχέγονη, όπου ο πρωταγωνιστής μόνο ένας μπορεί να είναι. Ένα αναλλοίωτο κομμάτι Μύθου. Όλοι οι εμπλεκόμενοι, από τον Corden μέχρι τον Butler, από αυτόν μέχρι τον Kurt Russell που πρώτος υποδύθηκε τον Elvis στην ταινία του Carpenter το ’79, από τον αληθινό Charlie Rich μέχρι το φανταστικό Mohair Sam, τον Jeff Goldblum που είναι συμπτωματικά παρών στην εκπομπή, τη Stella κ τον οδηγό που είναι παρόντες στην κουβέντα, τους John, Paul, George κ Ringo, την Priscilla, όλους όσους ήταν εκεί σε εκείνη τη συνάντηση του ’65, αλλά κ όλοι οι υπόλοιποι, οι θαυμαστές κ οι haters, οι πιστοί κ οι άπιστοι, αυτοί ακόμα που ιδέα δεν έχουν για τι πράγμα μιλάμε, περισσότερο ίσως αυτοί, όλοι μας, ο καθένας με ότι του αναλογεί, δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ένας ήρωας ή ένας κομπάρσος, ένα κεφάλαιο ή ένας στίχος, μία στροφή, ένα απλό σημείο στίξης, κάποιες φορές ίσως σε λάθος σημείο, χαμένο, χαμένοι, εγκλωβισμένοι, ελεύθεροι, στην αέναη προσπάθεια να διαφυλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, να τον ανατρέψουμε, να κάνουμε τρόπο ζωής αυτήν ακριβώς τη διαδικασία ανατροπής, να φαντασιωνόμαστε πως κάνουμε κάτι από αυτά, σε διαρκή αναζήτηση ή ύπνωση, εν γνώσει, αγνοία, αγωνία μας, όλοι ανεξαιρέτως μέσα στο ατέρμονο έπος που ονομάζεται Πρισλεϊάδα.
togetherness brings peace of mind 