togetherness brings peace of mind

(Δημοσιεύτηκε πριν από περίπου τρία χρόνια για λογαριασμό του Humba. Αφορμή για την αναδημοσίευση, η επικείμενη κυκλοφορία της International Anthem και της Angel Bat Dawid. Περισσότερα, καλώς εχόντων, την επόμενη εβδομάδα)

«Great Protest Songs Can’t Get Old, Stale Or Nonrelevant Because The Struggle Still
Continues. That’s Why THEY DON’T REALLY CARE ABOUT US IS The Anthem
During This Chaotic, Pandemic World We Are All Living In. To Celebrate Michael
Jackson’s Born Day, We Have Made The THEY DON’T REALLY CARE ABOUT
US 2020 Short Film To Continue The Struggle For Equality For All. That’s The
Truth, Ruth. Be Safe.»
Spike Lee – Da People’s Republic Of Brooklyn.

Υπάρχει πάντα αυτή η επικίνδυνη επωδός. Αυτό το «αλλά», η άνω τελεία ως
στερεότυπο. Όταν για παράδειγμα κάποιος βλέπει ένα φιλμ του Spike Lee ή έστω
την εκ νέου θέασή του στο κομμάτι του MJ απ’ όπου και ο πρόλογος, ξεστομίζει τη
σαχλαμάρα για «αντίστροφο ρατσισμό», η κουβέντα πρέπει να σταματά.

Από τον Louis και τον Duke, με κύριους σταθμούς τους Miles και Coltrane,
περνώντας από τις Tribe, Black Jazz, Strata και Nessa, μέχρι να καταλήξουμε έστω
και στον Lil Babe, η αφροαμερικάνικη κοινότητα των μουσικών, κοπιάζοντας για την
αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείριση μέσα από τη μουσική, παλεύει για την ίδια της την
ύπαρξη μέχρι και σήμερα.

Όταν η Humba διεύθυνση ζήτησε ήχους άχρονους συνδεδεμένους με το Black Lives
Matter, με το I Can’t Breathe, ο νους δε μπορούσε να διαλέξει.

Από τον Eddie Gale που ενεργούσε στα πλαίσια της «σοβαρής όσο κι η ζωή σου»
jazz, της κοινωνικής αφύπνισης, της απελευθερωμένης φόρμας, της δήλωσης μιας
νέας δημιουργικής γλώσσας, βγαλμένης απ’ την αφρικανική κληρονομιά, τα ghetto,
την περηφάνια που άρχισε να ορθώνεται και με επικοινωνιακή κλιμάκωση τη
δεκαετία του ’60, ύστερα από εκατοντάδες χρόνια σκλαβιάς.

Άλλωστε, η δεκαετία του 1960 από τα μέσα και μετά, για τη μαύρη Αμερική αλλά και
ένα μεγάλο κομμάτι της λευκής νεολαίας, στιγματίστηκε από τους παθιασμένους
λόγους του Malcolm X σχετικά με την αφύπνιση των Αφροαμερικάνικων πληθυσμών
των ΗΠΑ, το Κίνημα των Κοινωνικών Δικαιωμάτων του Martin Luther King, τη
δράση του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων για την αυτοάμυνα, τον πρόωρο
θάνατο του John Coltrane, το όραμα που αυτός κληροδότησε σε σύγχρονούς του
αλλά και μεταγενέστερους καλλιτέχνες και τη στροφή προς την ανατολή και την
Αφρική συγκεκριμένα

Κάπως έτσι, ο Philip Cohran όπως ο πατέρας τού “Black Power”, πέρα από μύθος της
ιστορίας, υπήρξε με την αντιδραστική δράση του ένας κοινωνικός ήρωας, έτσι κι
εκείνος με τις ανοιχτόμυαλες και ρηξικέλευθες εμπνεύσεις του κατόρθωσε να
αποτινάξει τα στεγανά περί ρυθμών. Αμφότεροι, απευθυνόμενοι πρωτίστως στα
αδέλφια τους, αφιερώθηκαν και πάλεψαν για δυο διαφορετικές πτυχές μίας έννοιας.
Της ελευθερίας.

«Η Αμερική είναι στα χέρια σας τώρα» δήλωσαν σε μια συναυλία τους οι Art
Ensemble Of Chicago λίγο πριν τον Ιούνιο του 1969, όταν κι έφυγαν για το Παρίσι.
Στη Γαλλία, οι μαύροι μουσικοί γίνονταν δεκτοί σα μεσσίες. Όπως σημείωνε ο
Χαρωνίτης τον Μάιο του 1999 στο τεύχος 74 του Jazz & Jazz, το Παρίσι ζούσε τη
«μετεπαναστατική» του περίοδο μετά τον Μάιο του ’68, και κάθε μαύρος
καλλιτέχνης που έφθανε εκεί, σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, αντιπροσώπευε για την
γαλλική ιντελιγκέντσια έναν «καταδιωγμένο», πράγμα που δεν απείχε και πολύ από
την πραγματικότητα.

Πειθαρχία και σκοπός κόντρα στο στερεότυπο. Ο Marvin, ο Sam Cooke, οι Public
Enemy, ο Sly. Η παράδοση της αφροαμερικάνικης κουλτούρας, η μαύρη μουσική ως
η μοναδική εξελισσόμενη τους τελευταίους 2 αιώνες, η ιστορία που μένει πάντα ίδια.
“Too bad about him

Too sad about him
Don’t get me wrong
The man is gone
But it’s a wonder he lived this long
Up in the city they called him Boss Jack
But down home he was a alley cat
Ah! didn’t care nothin about being black
Ah! Billy Jack
Can’t be no fun
Can’t be no fun
To be shot, shot with a hand gun
Body sprawled out, you without a doubt
Running people out, there on the floor”
(Curtis Mayfield, Billy Jack – There’s No Place Like America Today)