Στου Καραϊσκάκη

Στιγμές. Όλα είναι στιγμές. Δεν είναι τώρα η ώρα του απολογισμού, η αγωνιστική χρονιά δεν έχει ολοκληρωθεί. Όμως σε μια νύχτα σαν τη χθεσινή, οι στιγμές του παρελθόντος, οι στιγμές μιας ζωής έρχονται απρόσκλητες. Για τον καθένα μας είναι διαφορετικές.

Ο μπαμπάς μου λέει πως η πρώτη φορά στο γήπεδο ήταν πριν 52 χρόνια. Με είχε αγκαλιά, καθισμένοι οι δυο μας στο χορτάρι, δίπλα στη γραμμή, γιατί δεν υπήρχαν αλλού θέσεις, στο περίφημο φιλικό με την Κορίνθιανς, όταν είχε φορέσει τη φανέλα μας για ένα ημίχρονο ο Μπόμπυ Μουρ, το καλοκαίρι του 1972. Δεν είχα κλείσει ακόμα τα 3 χρόνια ζωής, δεν το θυμάμαι.

Χθες το βράδυ άκουγε το ματς στο ράδιο κ μετά το τέλος του αγώνα, έψαχνε τα εγγόνια του, τα αγόρια μου, στο κινητό να πούνε για τη Μεγάλη μας Αγάπη.

Η μαμά μου αν ζούσε ακόμα, θα έλεγε για εκείνη την ημέρα του Φεβρουαρίου του 81 που γέρασε ένα χρόνο μέσα σε ένα απόγευμα από την αγωνία της, περιμένοντας μας να γυρίσουμε από το γήπεδο, όταν η τηλεόραση μετέφερε την είδηση της τραγωδίας.

Ο μεγάλος μικρός μου θα πει το ΟΟΟΟΟοοο που έβγαλε από το στόμα του με λαχτάρα κ κοκκινισμένα τα μαγουλάκια του από την έξαψη, την πρώτη φορά που μπήκε στο γήπεδο μας.

Ο μικρός, μικρός μου, πιθανώς το οικογενειακό ταξίδι που κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα στο Βίλα Παρκ, τη Βίλα των Οργίων.

Η γυναίκα μου λέει για την έκρηξη μου στην ισοφάριση της Λα Κορούνια 2-2, πριν από 22 χρόνια, το Ριαθόρ που λέμε, όταν πέταξα από το μπαλκόνι μια χαρτοπετσετοθήκη που προσγειώθηκε στο διπλανό κτήμα κ ξύπνησε τις πάπιες που τότε υπήρχαν εκεί.

Η χθεσινή ήταν η μεγαλύτερη νύχτα της ζωής του γηπέδου μας, του Καραϊσκάκη. Αν αυτό μπορούσε να μιλήσει, θα έλεγε για τις στιγμές λατρείας που έχει ζήσει.

Για τις στιγμές που κάνουν πραγματικότητα ένα όνειρο τρελό. Στιγμές που φτιάχνουν ένα Θρύλο. Το ΘΡΥΛΟ!